Διάβρωση πλέγματος

Η χρήση των πλεγμάτων αποτελούσε ανέκαθεν μία χειρουργική επιλογή στην αντιμετώπιση της χαλάρωσης του πυελικού εδάφους και της ακράτειας ούρων στη γυναίκα. Η ιεροκολποπηξία είναι τεχνική που εφαρμόζεται τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970. Παρόλα αυτά, η μαζική χρήση των πλεγμάτων σε αυτό τον τομέα της χειρουργικής έγινε στις αρχές του 2000, και ιδιαίτερα μετά την εισαγωγή της διακολπικής ταινίας ελεύθερης τάσης για ακράτεια και της εξάπλωσης των λαπαροσκοπικών τεχνικών.

Η ταινία ακράτειας είναι συνήθως από συνθετικό υλικό (πολυπροπυλένιο ή PVDF). Το υλικό αυτό σπάνια μπορεί να διαβρώσει τον κόλπο (<1%), την ουροδόχο κύστη (<1%) ή την ουρήθρα (<0,5%). Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει το υλικό να αφαιρεθεί, δηλαδή χρειάζεται νέα χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται η ταινία και αποκαθίσταται η συνέχεια των υγιών ιστών.

Τα πλέγματα που τοποθετούνται από την κοιλιά (λαπαροτομία/λαπαροσκόπηση) είναι από συνθετικό υλικό (πολυπροπυλένιο ή PVDF). Το υλικό αυτό σπάνια μπορεί να διαβρώσει τον κόλπο (<5%), την ουροδόχο κύστη (<1%) ή το έντερο (<1%). Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει το υλικό να αφαιρεθεί, δηλαδή χρειάζεται νέα χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται η ταινία και αποκαθίσταται η συνέχεια των υγιών ιστών.

Τα διακολπικά πλέγματα είναι κατασκευασμένα από συνθετικό υλικό (πολυπροπυλένιο). Τα πλέγματα αυτά όχι σπάνια μπορεί να προκαλέσουν διάβρωση στον κόλπο (15-20%), στην ουροδόχο κύστη (<1%) ή στο έντερο (<1%). Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει το υλικό να αφαιρεθεί, δηλαδή χρειάζεται νέα χειρουργική επέμβαση κατά την οποία αφαιρείται η ταινία και αποκαθίσταται η συνέχεια των υγιών ιστών. Σήμερα, στις περισσότερες χώρες του κόσμου υπάρχει σκεπτικισμός για τη χρήση των διακολπικών πλεγμάτων και επιτρέπεται η εφαρμογή τους κυρίως στα πλαίσια έρευνας.